Er is destijds nog iemand mee met ons verhuisd: onze kat, Finn. In Vlaanderen was Finn vooral een buitenpoes. Hij had een luikje in de deur en kon dus gaan en staan waar en wanneer hij wilde. Finn was ook een “buurtpoes”. Iedereen kwam hem wel een keertje tegen, en hij ging dagelijks ’s middags zelfs warm eten bij de buren. Hij had het goed, onze Finn. Zo goed dat we eigenlijk met het idee speelden om aan onze gastvrije buren te vragen of ze graag voor altijd voor Finn wilden zorgen. Want eerlijk is eerlijk, Finn leefde vooral buiten, kwam zelden binnen en had weinig ‘band’ met ons. In de zomer kwam hij bij ons op het terras, dat wel, maar hem een week niet zien was geen uitzondering.
Maar hoe dichter we bij onze verhuisdatum kwamen, hoe meer de kindjes begonnen te spreken over “Finn meenemen”. Het zou een enorme teleurstelling geweest zijn voor hen, moesten we hem bij de buren gelaten hebben. En als er nu iets was dat we best konden missen, was het wel de kat achterlaten waardoor ze geen zin meer zouden hebben in het avontuur. Oké, Finn zou mee verhuizen. Maar wanneer moest ik hem in het verhuisbakje zetten als hij zich soms een week niet liet zien?
Vertrouwen op goed geluk. Daar begon het mee. Een week voor de verhuis zou ik hem bij zijn vertoning binnen nemen en zijn deurtje naar buiten sluiten. Een abrupt einde op Vlaamse bodem voor hem. Ik geloof dat hij zich 2 dagen voor de verhuis liet zien. Die kans kon ik niet laten schieten. Ik nam hem binnen, en daarmee was zijn verhuis al ingezet.
Hij mocht nog 2 dagen vrij rondlopen in de hal, daar waar zijn spullen stonden, met het verhuismandje al in de buurt. Finn zou ook het laatste zijn wat in mijn auto zou worden ingeladen, zelfs nog ná de kinderen. (Ja, ik “laad” mijn kinderen “in”… )
Hij zat in zijn verhuismandje met een halsbandje aan. Weer iets wat hij niet kende. Het halsbandje was nodig om hem tijdens een autostop aan een leibandje te kunnen vastmaken om eens op een parking “uit te laten”. Dat gebeurt wel degelijk alleen in verhaaltjes. Toen ik hem na enkele 100den km’ers even wilde vrij laten, kreeg ik hem met geen stokken uit zijn mandje. Hopend dat hij zijn plas nog lang genoeg zou kunnen inhouden, reden we verder.
Eenmaal toegekomen in Frankrijk, hebben we hem aan zijn leiband van enkele meters vastgehangen aan de tuintafel. De eerste minuten ging hij als een wilde tekeer. 😵Hij was nog nooit in zijn leven ‘vastgeketend’, integendeel, er waren weinig katten zo vrij als hij. Daarbij kwam dan nog de nieuwe locatie. Eenmaal rustig, ging hij op een stoel liggen. Hij kon aan zijn eten/drinken en had een kattenbak in de buurt. Zo zou hij weken doorbrengen. Enkel overdag, welteverstaan. ’s Nachts mocht Finn gewoon los binnen in huis. Op internet las ik gewenningstijd van wel 4 tot 6 weken. Oh, boy, zo lang. Alsof emigreren nog niet spannend genoeg was voor ons, moesten we eigenlijk nog heel veel bezig zijn met de gewenning van onze poes.
Hij had zich af en toe vastgedraaid met zijn leiband, had me een keertje goed te pakken tot bloedens toe…maar het vorderde. Het vorderde snel. Finn werd nieuwsgieriger, kwam vaker vanonder de tuintafel, zocht de reikwijdte van zijn leiband … hij was klaar voor het grote avontuur. Klaar om vrij te zijn. Klaar voor zijn leven in Frankrijk.
Na slechts 2 weken maakten we hem los, ergens wel met een bang hartje. Hij maakte een wandeling langs de tuin, hij bleef steeds in ons zicht. En dat is na 5 maanden eigenlijk nog altijd niet veranderd. Finn blijft in de tuin, is altijd in onze buurt. Waar we ons in Vlaanderen na een week de vraag stelden: “Hebde gij de Finn nog gezien dees week?” is het nu “Hebde gij de Finn de voorbije 10 minuten nog gezien?”. Hij is altijd bij ons. ’s Nachts gaat hij buiten, trekt hij de bossen in (denk ik?). Misschien heeft hij in het bos een aantal ontmoetingen gehad waardoor hij toch maar liever dichtbij de woning blijft, wie zal het zeggen?
De band met ons is ook helemaal anders. Hij is een echte binnenkat, nu. De kindjes geven hem veel aandacht, hij is echt één van ons. Finn voelt zich meer dan thuis hier, en zou evenmin terug naar Vlaanderen willen als wij.
Reactie plaatsen
Reacties