Administratie regelen in Frankrijk … Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken, en wij spreken dan nog gewoon de taal, eh!

Er is destijds nog iemand mee met ons verhuisd: onze kat, Finn. In Vlaanderen was Finn vooral een buitenpoes. Hij had een luikje in de deur en kon dus gaan en staan waar en wanneer hij wilde. Finn was ook een “buurtpoes”. Iedereen kwam hem wel een keertje tegen, en hij ging dagelijks ’s middags zelfs warm eten bij de buren. Hij had het goed, onze Finn. Zo goed dat we eigenlijk met het idee speelden om aan onze gastvrije buren te vragen of ze graag voor altijd voor Finn wilden zorgen. Want eerlijk is eerlijk, Finn leefde vooral buiten, kwam zelden binnen en had weinig ‘band’ met ons. In de zomer kwam hij bij ons op het terras, dat wel, maar hem een week niet zien was geen uitzondering.

Wanneer je zo’n grote stap zet, zijn er natuurlijk 1001 dingen om mee rekening te houden. Zoals ik in een andere post al vertelde, is het nog moeilijker eens er kinderen bij betrokken zijn. Wij komen wel op onze pootjes terecht, maar we maken de keuze nu ook voor Loïc en Maéva. Je plant een verhuis zo goed mogelijk, je gaat zeker niet over één nacht ijs… maar wat is voor kinderen nu de ideale leeftijd om zo’n avontuur aan te gaan?

Doorheen de jaren waren Kim en ik al op verschillende plaatsen geweest in Frankrijk. Frankrijk was bij ons beiden een vanzelfsprekendheid. Hij had al jaren een voorliefde voor het land, de taal en de cultuur… En ik? Ik ging met mijn gezin vroeger ook steeds naar Frankrijk op vakantie. Heerlijke herinneringen.

Naar een ander land verhuizen is een ding. Je daar volledig thuis voelen is iets anders. Een van mijn grootste zorgen destijds was dat Loïc en Maéva zich goed gaan voelen op school. Loïc is een heel enthousiaste, lieve jongen die niet snel verlegen is. Ook op school in Vlaanderen deed hij het enorm goed en vond hij het fijn om aandacht te krijgen. Een grote angst van mij was dat hij die kwaliteiten en dat positieve zelfbeeld zou verliezen eens hij naar school gaat in Frankrijk. Daarom was het voor mij heel belangrijk om hem zo snel mogelijk Frans te leren zodat de schok voor hem minder groot zou zijn en dat de taal voor hem (en Maéva) geen ‘issue’ zou zijn.