FAQ: Missen de kindjes niemand?Nee.Maar wij hebben zelf nooit het woord ‘missen’ gebruikt als we het hadden over onze verhuis. Ze waren nog klein: 3 en 5 bij het doorhakken van de knoop en dus heel kneedbaar (lees: brainwashgevoelig)😇😅. We hebben alle pluspunten van een leven in Frankrijk een jaar lang overdreven in de verf gezet.Uiteraard mocht verdriet er zijn. We hebben benoemd dat dat kon en dat we dan samen naar oplossingen zouden zoeken, maar woorden met een droevige connotatie hebben wij bewust niet gebruikt. Geen ‘gemis’, ‘spijtig’ of ‘erg’.Natuurlijk wisten we dat we dierbaren minder zouden zien, maar wat winnen we erbij door dat zo aan de kinderen te zeggen? Wij hebben het ‘gemis’ van mensen omgezet naar positiviteit: “Als oma en opa komen, blijven die dus wel voor dá-gén bij ons, hé! Dat zou nooit gebeuren als wij in Vlaanderen woonden.”.Onze kinderen hadden/hebben ook totaal geen tijdsbesef. Wat is een week? Hoelang duren 2 maanden? Door bijna dagelijks over sommigen te spreken, hen regelmatig te videobellen … zijn zij ook gewoon aanwezig in ons leven.Als ik met mijn ouders bel, komen de kindjes maar af en toe zelf ‘dag’ zeggen of iets vertellen. Ze staan niet in tranen voor het scherm te vragen wanneer ze hen nog eens gaan zien. (Oef!)Dat zegt al genoeg over het gevoel dat zij ervaren. Zij hebben helemaal niet de indruk dat ze oma en opa soms maanden niet fysiek zien, net omdát ze er bijna dagelijks zijn. Al was het maar een “Ik ga daar even een 📷 van nemen om naar oma te sturen.”, “Oh, kijk, dit kopen we alvast voor opa.”. Voilà, alleen al met deze zin is oma/opa er weer even geweest. “Kijk wat nonkel Sté weer stuurt!”. Hup, nonkel Sté was hier ook weer even. Als we hem over 2 weken gaan zien🎄, gaan zij dus écht de indruk hebben hem recent te hebben gezien. En eerlijk? Ik ook. Het fysieke is er niet, maar ik hoor/lees/’zie’ mijn ouders bijna dagelijks. 🥰Kortom… nee, onze kinderen missen niemand. (Allez, jawel, onze 2 poezen⭐.) Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze niet super hard aan het aftellen zijn om binnenkort naar België te gaan! Als ik ze liet doen, waren hun valiezen al gepakt en zaten ze al in de wagen! 🚗

Vandaag maak ik graag eventjes de tijd om 10 zaken over het (basis)onderwijs in Frankrijk mee te geven. 👨‍🎓👩‍🎓 Of het echt 10 verschillen zijn t.o.v. Vlaanderen, weet ik niet zeker. ❔️❔️Natuurlijk hebben wij enkel en alleen nog maar ervaring met de kleuterklas en de lagere school. 💁‍♀️Kinderen starten in “petite section” (PS), daarna gaan ze naar “moyenne section” (MS) om hun laatste jaartje in de kleuterschool (maternelle) door te brengen in “grande section” (GS).Zowel in de kleuterschool (maternelle) als in de basisschool (élémentaire) zitten de kinderen bij ons steeds met 2 leeftijden gecombineerd.De klassen zijn ongeveer even groot als in Vlaanderen: ongeveer 24 leerlingen. Toen we hier aankwamen, startte Maéva in PS/MS . Ze zat dus als ‘moyenne’ samen met de kleintjes. Voor haar taal was dat zeker een goeie zaak.😋Na het middageten worden er veldbedjes 🛏klaargezet in de zaal en mogen (moeten!) de kindjes van PS en MS een middagdutje doen. A l’aise … al vanaf het begin, dus! 😅Wanneer ze de kleuterschool achter zich mogen laten, starten de kinderen in “cours préparatoire” (CP), het eerste leerjaar. Dit is het jaar waarin Loïc dus startte bij onze aankomst hier in Frankrijk. 🇨🇵Daarna is het “cours élémentaire première année” (CE1), “cours élémentaire deuxième année” (CE2), “cours moyen première année” (CM1) en tot slot “cours moyen deuxième année” (CM2).De basisschool gaat dus eigenlijk maar tot het 5de leerjaar. Daarna veranderen ze van school en moeten de kinderen naar het ‘collège’. Daar starten ze “en classe de sixième”.In Vlaanderen gaan ze van het 1️⃣ste naar het 6️⃣de, hier tellen ze dus af van 6️⃣de naar 1️⃣ste en het laatste jaar in het middelbaar heet ‘terminale’.Maar bon, dat is nog niet voor morgen 🤭 en daarover hebben we dus helemaal nog geen info verzameld. We weten alleen dat wanneer Loïc en Maéva van school moeten veranderen, ze naar Périgueux zullen gaan, de hoofdstad van het departement Dordogne ...... maar gelukkig wel maar een kwartiertje van thuis.🚗🏡Ps: Over schoolkeuze etc. ga ik het een andere keer hebben!LiefsCaroline

Hoewel ik het Frans altijd al een heel mooie taal heb gevonden ❤️ was het nooit mijn sterkste vak op school. Telkens met de hakken over de sloot, weet ge wel.🫣 "Waarom zou ik dat later nodig hebben? Alsof ik ooit naar Frankrijk zou verhuizen?!" 😶Ondertussen heb ik mijn schade wel ingehaald. Durf, opgedane kennis, mijn Franse ‘rrr’ en mijn toch wel eerder talige aanleg hebben ervoor gezorgd dat ik hier goed weg kom. 😁 Toch zijn er een heleboel zaken die je pas leert door echt in contact te komen met Fransen. Dingen die niet in je werkboek staan en die de leraar ook niet overbrengt. 📖📚Bij deze geef ik graag 8 tips om te spreken als een 'pro'. Gouden tips die garantie geven om over te komen als iemand van hen. Ze zijn echter géén garantie om te slagen op je mondelinge examen Frans. ⚠️Los van uitspraken die je enkel ontdekt in de omgang, zijn Fransen enorme voorstander om dingen af te korten.« Moi personnellement, je ne suis pas disponible demain dans l’après-midi. »wordt in de praktijk« Moi perso, j’suis pas dispo demain aprem ».Ook in tekstberichten worden er veel afkortingen gebruikt. 📱 Tkt, cc, tjs... hebben al lang geen geheimen meer voor mij. 😅 Binnenkort hierover meer!Veel lees- en leerplezier!Caroline

De stap om te emigreren wanneer er geen kinderen in’t spel zijn, is sneller gezet dan wanneer je wél de serieuze verantwoordelijkheid erbij neemt om de sprong te wagen mét kinderen. 🫣Anderzijds ben ik ervan overtuigd dat je sneller ingeburgerd geraakt mét kinderen. 👱👧Waarom? Heel simpel. Kinderen zorgen ervoor dat je automatisch, elke ochtend opnieuw, in contact komt met veel andere mama’s, papa’s en kinderen. (Tenzij je kiest voor afstands- of thuisonderwijs, maar dat vind ik persoonlijk om verschillende redenen een "no go" om ergens te integreren. Maar ieder zijn ding in het belang van zijn/haar kind, natuurlijk! 🫶)Als je de keuze maakt om te emigreren met kinderen, vind ik het niet meer dan normaal dat de eerste periode volledig gewijd is aan hún welbevinden, hún integratie etc. 🍀 Je wil in de eerste plaats namelijk dat je kinderen zich goed voelen, nieuwe vrienden maken, zich thuis voelen in hun nieuwe omgeving, motivatie vinden om de nieuwe taal te leren … Kortom: dat ze uiteindelijk zelf ook achter de keuze staan die jij als ouder in hun plaats nam. 😇 Natuurlijk spreek ik steeds over ónze situatie: kinderen van (toen) 4 en 6 jaar. Uiteraard zijn pubers een heel ander gegeven. Onze kinderen hadden een erg beperkt sociaal leven in Vlaanderen. Na het nemen van onze beslissing in 2021 hebben we een sociaal leven zelfs wat "afgeblokt". ⛔️ Dat maakte het in 2022 voor hen erg gemakkelijk om dat letterlijk achter zich te laten. 👋📢 Maar de boodschap die ik je wil meegeven om te integreren is: Neem aan 'alles' deel. Stel je open, zeg ‘ja’ op dingen die je misschien liever niet doet uit onzekerheid, leg contact, ga regelmatig naar de plaatselijke winkel, het lokale cafeetje, nodig buren uit voor een etentje, ga een overschotje taart brengen (of doe zoals ik en bak er 2 om de 2de taart uit te delen als 'overschotje). 🍰

Eindelijk. 😍 Ik startte deze blog destijds met zoveel goede intenties, maar jullie kennen vast wel het gevoel van “Hé, ik heb ook wel maar 24u in nen dag hé!”. 😅Hoewel we in 2022 naar Frankrijk verhuisden om net niet meer zo’n uitspraken te moeten doen, heb je sommige dingen niet in de hand. Je moét gewoon ook eerst een heleboel dingen bereiken. 💪 We zijn ook niet gewoon maar met z’n tweetjes. Nee, we maakten de keuze om te emigreren ook voor Loïc en Maéva.👱👧 In hun plaats, zonder aan hen iets te hebben gevraagd. Hun leven is onze grootste verantwoordelijkheid.Maar we zijn nu op een heel belangrijk punt gekomen. Na 2 jaar kunnen we echt met veel overtuiging zeggen: de kinderen zijn gelanceerd 🚀 wij zijn gelanceerd 🚀 en de zaak Maison Maéva Dordogne is ook meer dan gelanceerd. 🚀 Al die dingen kostten ons bloed, zweet én tranen. Mooie foto’s op Facebook of Instagram zijn een fantastisch resultaat, maar er is hard voor gewerkt.

Administratie regelen in Frankrijk … Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken, en wij spreken dan nog gewoon de taal, eh!

Er is destijds nog iemand mee met ons verhuisd: onze kat, Finn. In Vlaanderen was Finn vooral een buitenpoes. Hij had een luikje in de deur en kon dus gaan en staan waar en wanneer hij wilde. Finn was ook een “buurtpoes”. Iedereen kwam hem wel een keertje tegen, en hij ging dagelijks ’s middags zelfs warm eten bij de buren. Hij had het goed, onze Finn. Zo goed dat we eigenlijk met het idee speelden om aan onze gastvrije buren te vragen of ze graag voor altijd voor Finn wilden zorgen. Want eerlijk is eerlijk, Finn leefde vooral buiten, kwam zelden binnen en had weinig ‘band’ met ons. In de zomer kwam hij bij ons op het terras, dat wel, maar hem een week niet zien was geen uitzondering.

Met Kerst in aantocht, blik ik graag even terug naar onze kerstdag van 2 jaar geleden.

Nog iets meer dan 5 weken en de Sint doet weer zijn ronde. Echter, in Frankrijk kennen ze hem niet op de manier waarop wij hem kennen. In het noorden van Frankrijk kan het zijn dat hij nog wat huizen meepikt, maar dieper in het zuiden deelt hij geen cadeautjes en chocola uit.

Wanneer je zo’n grote stap zet, zijn er natuurlijk 1001 dingen om mee rekening te houden. Zoals ik in een andere post al vertelde, is het nog moeilijker eens er kinderen bij betrokken zijn. Wij komen wel op onze pootjes terecht, maar we maken de keuze nu ook voor Loïc en Maéva. Je plant een verhuis zo goed mogelijk, je gaat zeker niet over één nacht ijs… maar wat is voor kinderen nu de ideale leeftijd om zo’n avontuur aan te gaan?

Doorheen de jaren waren Kim en ik al op verschillende plaatsen geweest in Frankrijk. Frankrijk was bij ons beiden een vanzelfsprekendheid. Hij had al jaren een voorliefde voor het land, de taal en de cultuur… En ik? Ik ging met mijn gezin vroeger ook steeds naar Frankrijk op vakantie. Heerlijke herinneringen.

Groen is al jaar en dag de lievelingskleur van ons Maéva. Toen we bezig waren met de voorbereidingen voor onze verhuis, was dat natuurlijk ideaal om uit te spelen: “Maéva, groen is je lievelingskleur, eh? Wel, in Frankrijk ga je niet weten wat je zal overkomen! O-ve-ral groen!”. Voilà, in de sacoche, we konden niet snel genoeg vertrekken! :D

Naar een ander land verhuizen is een ding. Je daar volledig thuis voelen is iets anders. Een van mijn grootste zorgen destijds was dat Loïc en Maéva zich goed gaan voelen op school. Loïc is een heel enthousiaste, lieve jongen die niet snel verlegen is. Ook op school in Vlaanderen deed hij het enorm goed en vond hij het fijn om aandacht te krijgen. Een grote angst van mij was dat hij die kwaliteiten en dat positieve zelfbeeld zou verliezen eens hij naar school gaat in Frankrijk. Daarom was het voor mij heel belangrijk om hem zo snel mogelijk Frans te leren zodat de schok voor hem minder groot zou zijn en dat de taal voor hem (en Maéva) geen ‘issue’ zou zijn.