De stap om te emigreren wanneer er geen kinderen in’t spel zijn, is sneller gezet dan wanneer je wél de serieuze verantwoordelijkheid erbij neemt om de sprong te wagen mét kinderen. 🫣
Anderzijds ben ik ervan overtuigd dat je sneller ingeburgerd geraakt mét kinderen. 👱👧
Waarom? Heel simpel. Kinderen zorgen ervoor dat je automatisch, elke ochtend opnieuw, in contact komt met veel andere mama’s, papa’s en kinderen. (Tenzij je kiest voor afstands- of thuisonderwijs, maar dat vind ik persoonlijk om verschillende redenen een "no go" om ergens te integreren. Maar ieder zijn ding in het belang van zijn/haar kind, natuurlijk! 🫶)
Als je de keuze maakt om te emigreren met kinderen, vind ik het niet meer dan normaal dat de eerste periode volledig gewijd is aan hún welbevinden, hún integratie etc. 🍀 Je wil in de eerste plaats namelijk dat je kinderen zich goed voelen, nieuwe vrienden maken, zich thuis voelen in hun nieuwe omgeving, motivatie vinden om de nieuwe taal te leren … Kortom: dat ze uiteindelijk zelf ook achter de keuze staan die jij als ouder in hun plaats nam. 😇 Natuurlijk spreek ik steeds over ónze situatie: kinderen van (toen) 4 en 6 jaar. Uiteraard zijn pubers een heel ander gegeven. Onze kinderen hadden een erg beperkt sociaal leven in Vlaanderen. Na het nemen van onze beslissing in 2021 hebben we een sociaal leven zelfs wat "afgeblokt". ⛔️ Dat maakte het in 2022 voor hen erg gemakkelijk om dat letterlijk achter zich te laten. 👋
📢 Maar de boodschap die ik je wil meegeven om te integreren is: Neem aan 'alles' deel. Stel je open, zeg ‘ja’ op dingen die je misschien liever niet doet uit onzekerheid, leg contact, ga regelmatig naar de plaatselijke winkel, het lokale cafeetje, nodig buren uit voor een etentje, ga een overschotje taart brengen (of doe zoals ik en bak er 2 om de 2de taart uit te delen als 'overschotje). 🍰
Om ergens te integreren, is het belangrijk dat je 'het vorige leven’ eerst mooi kan afsluiten. 👋
Ik begrijp nooit de “Ik Vertrek”-deelnemers (tenzij niet anders kan om bv. professionele redenen) die hun kinderen in het midden van een schooljaar uit de klas plukken om richting hun nieuwe leven te vertrekken. Daar toegekomen, moeten de kinderen starten in een klasgroep die zich al sinds september gevormd heeft. Niet simpel om dan toe te komen.🫣
Wij hebben onze kinderen hun schooljaar gewoon laten afmaken in Vlaanderen. We zijn dan definitief vertrokken in de zomervakantie.☀️ Zo hadden ze even de tijd om rustig “thuis” te zijn alvorens te starten op hun nieuwe school met allemaal nieuwe kindjes in een nieuwe taal.
De eerste weken stonden in teken van de kinderen en het integreren. 👱👧 De zaak opstarten kon gelukkig nog even wachten.
September is de start van een nieuw schooljaar, maar ook van het nieuwe hobby-/sportseizoen. Om te beginnen schreef iedereen zich in bij een sportclub. Voor Kim werd dat de VTT-club🚴 en fitness en voor mij tennis, dans en yoga. De kinderen spelen beiden ook tennis, Maéva doet daarnaast ook nog gymnastiek🤸♀️ en Loïc volgt gitaarles.🎸
Investeringen die lonen! 🍀
We werden ook lid van de ouderraad van de school, engageerden ons voor alles wat werd georganiseerd, lieten altijd en overal “onze kop” zien.😅
We zien de vriendjes/ouders ’s morgens aan de schoolpoort, ’s avonds of in het weekend dankzij de hobby’s. Ze zijn er altijd. Altijd en overal. Dat maakt zo’n gemeenschap ook wel heel (h)echt. ❤️
Hoe meer of hoe langer je je afzondert, hoe moeilijker de inburgering verloopt. Logisch. Laat de kinderen geen afstandsonderwijs volgen als dat niet moet, zoek niet speciaal naar een hobby waar ze Engels of liefst nog Nederlands spreken omdat je schrik hebt voor de taal. Contact leggen met andere Nederlandstaligen kan je áltijd nog. Ook één, twee of drie jaar na je verhuis. Maar ik zou echt zeggen: zorg dat je kinderen zich helemaal goed voelen in hun nieuwe omgeving.
Hiér is het nl. waar alles zal (moeten) gebeuren. In dít dorp, bij déze mensen, in déze taal.
Als het makkelijk was, deed iedereen het... toch?
❤️
Reactie plaatsen
Reacties