Met Kerst in aantocht, blik ik graag even terug naar onze kerstdag van 2 jaar geleden.
25 december 2020: winterjas aan, sjaal en muts bij de hand, onze wandelschoenen vastknopen en de kindjes trekken hun laarzen aan. Klaar om nog eens een wandeling in het bos achter ons huis te maken. Niet eerst lang moeten zoeken naar wandelplekken in de natuur. Nee, gewoon buitenstappen en onze wandeling in de bossen begint!
De kindjes klimmen over omgevallen boomstammen, we komen onderweg een aantal schaapjes tegen, we geven onze ogen de kost. De kindjes voelen zich vrij, kunnen zich helemaal uitleven.
Na een half uurtje komen we terug in onze straat terecht. Een buurman staat buiten aan zijn huis wat hout te verzamelen voor zijn haard . We slaan uiteraard even een praatje, want zo gaat dat in Frankrijk. Op dat moment zwaaien de ramen van zijn woning achter hem open. “Hebben de kindjes zin in een dessert? We zijn net aan het dessert begonnen!”. Onze buurvrouw, zijn vrouw, nodigt ons uit om mee aan te schuiven aan hun feesttafel. Dit jaar een beperkte feesttafel, wegens de coronamaatregelen, maar wel enorm gezellig. Hun kinderen en kleinkinderen zijn aanwezig. Allemaal nieuwe gezichten voor ons.
Eerst probeer ik er nog onderuit te komen, we zijn immers gisteren na een wandeling ook al bij hen verzeild geraakt om een aperitief te drinken. Maar al snel werd duidelijk dat het feitelijk geen vraag was.
We doen onze vuile schoenen/laarzen uit, onze regenjassen hangen we aan de kapstok. Ondertussen wordt ons glas al gevuld en zijn er al extra stoelen bijgezet. De dessertbordjes van de kindjes worden rijkelijk gevuld.
Maéva en Loïc verstaan niets/niet veel van wat er tegen hen wordt gezegd, maar ze voelen wel de warmte en de gastvrijheid… die overstijgt immers de taal.
Reactie plaatsen
Reacties