Of hoe ze in Frankrijk tijd met hopen lijken te hebben. Wachten … dat is wat wij al lang aan het doen zijn en nog wel even zullen moeten volhouden. Het hoort natuurlijk een beetje bij onze keuze die we hebben gemaakt om het drukke noorden te ontvluchten.
Een aantal weken geleden zijn we naar de instantie gegaan om een sociaal zekerheidsnummer aan te vragen. Zonder zo’n nummer kan je in Frankrijk niets betekenen. Vrij belangrijk dus om dat zo snel mogelijk na aankomst te doen.
We vertrokken meteen na het afzetten van de kindjes op school. Toen we een ticketje hadden genomen, was het eindelijk onze beurt, want natuurlijk ben je daar niet de enige. “We zullen een afspraak maken om je dossier op te starten.” Euhm, oké, we hadden misschien gedacht dat het meteen kon gebeuren. We hebben immers alle nodige papieren bij…
Kale reis dus, een week later hadden ze pas tijd voor ons.
We klussen thuis wat voort en voor we het wisten was het alweer 7 dagen later. Vol goede moed gingen we naar onze afspraak. De man onthaalde ons erg vriendelijk, complimenteerde ons dat we alle nodige documenten mee hadden genomen die ze nodig hadden. Joepie, dit komt dus echt in kannen en kruiken?!
De man nam overal een kopie van, diende ons dossier in en vanaf dan moesten we wachten. Iets wat we nog vaak gaan moeten doen hier: wachten. Een kaart op zich (dé befaamde carte vitale) kan nog een jaar op zich laten wachten. De medewerker wist ook niet waarom het ene dossier zijn kaartje na 2 weken kreeg en het andere dossier pas na een jaar. (Wachten, eh) Maar zonder kaart kunnen we al verder, zolang we ons nummer maar hebben. Dat hebben we echt voor alle volgende stappen hier nodig.
Weken gaan voorbij. We wachten. Moeilijk, maar we hebben ondertussen al geleerd te wachten. Brievenbus checken, niets. Nog maar eventjes wachten.
Bijna 4 weken later vinden we het tijd om toch eens te horen hoe het met ons dossier zit. Kim probeert (met de nadruk op ‘probeert’) de instantie telefonisch te bereiken. Hoewel de openingsuren op internet anders doen geloven, was het dicht. Niemand bereikbaar, en nee het was geen siëste-tijd.
Dan maar fysiek langsgaan in de hoop dat dit zonder afspraak mogelijk is. En ja, hoor! De man aan het onthaal was zelfs erg hulpvaardig. Hij zocht meteen of hij iets kon vinden.
“Ik zie nog niets, meneer, u moet nog even wachten.”. “Geen probleem”, zegt Kim, “maar ik heb zo’n nummer nodig om een ziekteverzekering te kunnen afsluiten”. “Ja, Monsieur, u moet een beetje wachten.”. “Oké, maar ik zou ook graag mijn beginnende zaak officieel inschrijven bij de Kamer van Koophandel.” – “Klopt, mijnheer, maar in Frankrijk moeten we een beetje wachten. Ik weet ook niet waarom, maar we moeten wachten.”– “Ik heb dat nummer ook nodig om mijn voertuigen eindelijk te kunnen inschrijven.” (Kim blijft graag moeite doen, eh ) – “Klopt, maar in Frankrijk hebben we tijd. Gewoon wachten, het is trouwens nog vakantie.” (Hé??? Vakantie??? We zijn eind september…)
Kim sluit af met een niet onbelangrijke vraag: op welke manier zouden we te weten komen dat ons dossier klaar is en dat ons nummer er is? “Eerst per post, mijnheer, daarna per mail.” – “Hopelijk niet met een duif dan?”, zegt Kim. – “Haha, nee, hoor. Hoewel, in Marsaneix misschien nog wel!”
Wordt (hopelijk snel) vervolgd!
Reactie plaatsen
Reacties