(1) Loïc werd er natuurlijk al maanden warm voor gemaakt door ons. Daardoor had hij zelf wel veel zin om te starten. De avond voor de eerste schooldag begon het onbekende door te dringen. (2) Hij had wat zorgen die mama en papa gelukkig konden wegnemen. Oef. Hij valt zonder problemen in slaap.
De volgende dag, 1 september, merkte ik enorm dat hij een dubbel gevoel had. Hij was wel benieuwd naar het nieuwe avontuur, nieuwe kindjes, nieuwe juf … maar ik merkte ook wel angst. Alle mama’s en papa’s mochten mee op de speelplaats om te wachten tot het belsignaal. We zagen wel wat meer bange wezeltjes staan. (3) We stelden Loïc dan ook meteen gerust dat hij niet het enige kindje was voor wie dit alles nieuw was. De juf kwam naar ons. Het ijs was gebroken. Ze zag er ontzettend lief uit, en duidelijk een juf met veel ervaring.
Daar was het moment waarop de kindjes mee moesten naar de klas en waar ze afscheid moesten nemen van mama en/of papa. Een traantje had hij in de wagen al weggepinkt. Nu slikte hij ze in. Ik zag het aan zijn gezichtje. Ik ken hem, hij had het erg moeilijk maar hield zich zó sterk. Een kerel om enorm trots op te zijn. Daar ging hij, onzeker en met een bang hartje, onze God in Frankrijk.
Dagen gingen voorbij en hij vertelde ’s avonds steeds heel enthousiast over school, wat ze ’s middags in “hét cantinneke” (de cantine waar ze warm eten) hadden gegeten, welk dessert het was, en wat ze allemaal hadden gedaan in de klas. (4) We vroegen telkens gewoon of het leuk was op school. Niet meer, niet minder. Hij had ook op de speelplaats al met kindjes gespeeld, met hun pokémonkaarten. (5) Hup, wij meteen naar “het barretje” (het cafeetje, krantenwinkeltje, warenhuisje van het dorp) om een pakje kaarten te kopen. Zo kon hij meteen meegaan in dat sociale gebeuren op school. En of het een succes was?! Hij kwam dagelijks thuis met kaartjes die hij gewisseld had, vertelde over de spelletjes die ze met de kaarten speelden … Kortom, ons ventje had vriendjes gemaakt.
Sindsdien gaat hij huppelend naar de schoolpoort. Aan die kindjes zou ik ook heel graag willen zeggen: bedankt! Bedankt om onze zoon zo te verwelkomen en te aanvaarden. Hij was ook vanaf dag 1 gemotiveerd om zijn huiswerk (vooral leesoefeningetjes) te maken. Daaraan merkte ik al: dit zit goed. Hoewel hij ’s morgens nog aarzelend door de poort liep, maakte zijn gedrag ’s avonds duidelijk dat het allemaal in orde komt. Anders zou hij niet een hele tijd zelf spreken over school, over dat hij nog iets moet lezen, wat de kindjes hebben gezegd en gedaan.. nee, dan zou hij stilletjes zijn en elke gedachte aan school mijden.
Ook zijn taal ging er razendsnel op vooruit. (6) Hij begreep al bijna alles van bij de start, dat was een ongelooflijk voordeel, maar ook het zelf spreken kwam snel op gang. Hij herhaalde de zinnetjes die hij had gehoord in de klas en op de speelplaats en dag na dag merkten we evolutie.
Mijn grootste angst van onze verhuis was dat onze enthousiaste, sociale jongen zich helemaal zou terugtrekken. Niets is minder waar. Hij is ook in het Frans uitbundig en stelt zich er al helemaal geen vragen meer bij dat hij misschien niet alles gezegd krijgt wat hij zou willen. Je kan je inbeelden wat een enorme opluchting dat is voor ons.
MIJN TIPS
(1) Som de voordelen op die je kind belangrijk vindt: ’s morgens tijd om samen te ontbijten, ’s middags een hele menu in ‘het restaurantje’, woensdag een vrije dag, geen naschoolse opvang meer, dubbel zoveel vrienden (ahja, de Vlaamse kindjes én de nieuwe klasgenootjes) …
(2) en (3) Maak ruimte voor onzekerheden en angst. We zeiden telkens dat het normaal was dat hij zich soms zo voelde. Dat wij als ouder óók soms een beetje bang zijn. We probeerden dan te verwijzen naar kindjes uit zijn omgeving die soortgelijke dingen meemaakten. Een meisje uit zijn Vlaamse klas spreekt thuis ook een andere taal, en die kan nu perfect Nederlands. Dat stelde hem steeds gerust.
(4) Overvraag je kind nooit meteen aan de schoolpoort na een dag school. Simpel ‘Hoe was het vandaag?’ of ‘Vond je het leuk vandaag?’, meer niet. Een uurtje of 2 later vragen we dan iets specifieks. Loïc is iemand die zelf ook veel vertelt, dus we zullen het op zijn tempo wel allemaal te weten komen.
(5) Probeer in te spelen op een rage die leeft onder de kindjes. Laat ze een programma volgen als je hoort dat ze daaruit rollenspelletjes naspelen, bijvoorbeeld. In ons geval was het simpel: pokémonkaarten.
(6) Laat je zoon/dochter ruim van tevoren filmpjes kijken in de taal. Na een tijd verstaan ze al best veel. Begrijpen is de belangrijkste vaardigheid, de rest komt later.
Groetjes!
Reactie plaatsen
Reacties