Voor ons Maéva was het enerzijds een nog groter avontuur dan voor Loïc. Ze verstond en sprak namelijk geen woord Frans (op tellen tot 3 en ‘bonjour’ na). Anderzijds zou het voor haar beter gaan, omdat ze zich minder bewust was van het hele gebeuren. Ze zou het gewoon over zich heen laten komen en zich minder vragen stellen dan grote broer.
Wie ons Maéva kent, weet ook dat ze zich zomaar niet zou laten doen, en ze zou zich al zeker niet laten intimideren door een klas vol Franstalige kindjes. Nee, ons Maéva bleef zichzelf. Haar zelfzekere zelf. (Ik hoop trouwens dat ze dat altijd zal blijven.) Uitbundig, enthousiast, een spraakwaterval, overtuigd van haar gelijk … Zo was ze er dagenlang van overtuigd (ik denk zelfs tot op de dag van vandaag) dat haar juffen Nederlands verstaan én, jawel, spreken.
In plaats van haar uit haar illusie te halen, vonden we het eigenlijk wel positief dat ze die beleving had. Zolang ze zich niet geïsoleerd of gefrustreerd voelde, was alles goed voor ons. Dat bewees dat ze zich toch op de een of andere manier kon uitdrukken en dat ze de juffen hoe dan ook soms verstond. Aan ons Maéva gaven we de tip mee: doe gewoon wat alle andere kindjes doen. Gaan ze in de kring zitten, ga dan mee. Staan ze recht om naar de deur te gaan, volg hen. Ik had zo graag een vlieg willen zijn…
Het grote voordeel van deze nieuwe Franse school is dat haar lievelingsknuffeltje mee mag. Niet alleen zij, maar elk kindje mag zijn ‘doudou’ meenemen. Heel handig dat dat ding al 4 jaar ‘Tutu’ heet. Tutu/Doudou, het is haast hetzelfde, dat zou ze altijd verstaan als de juf erover spreekt.
’s Middags doen de kindjes een sieste. Ik kon bij de inschrijving mijn lach al niet inhouden toen de directrice zei dat alle kindjes verplicht moesten rusten. ‘Jullie weten duidelijk nog niet welk vlees jullie in de kuip krijgen.’, dacht ik toen. Nooit gedacht dat de juffen haar werkelijk konden laten slapen, maar het lukt. Uiteindelijk is het ook wel nodig. De schooldagen duren tot 16u30, wat best lang is voor zo’n kind van 4. Zeker voor haar, in een andere taal, vraagt het enorm veel energie.
Maéva heeft een fotoboekje, een soort heen- en weerschriftje, dat 2x per week mee naar huis gaat. Daarin plakt (jawel: foto nemen – printen – knippen – plakken … super, toch?!) de juf een foto van een activiteit die ze hebben gedaan. Zo kunnen de ouders toch een kijkje nemen in de klas. Echt leuk! Zo zien we dat ze echt flink meedoet.
Na 5 weken begint ze dingen te verstaan. Elke vraag zal ze steevast beantwoorden met ‘oui’ of ‘non’, of het nu een ja-/neevraag was of niet… Maar ze durft. Ze spreekt kindjes aan, ze begroet fier mensen op straat, ze kent geen rem. Kortom: 100% onze dochter.
Ook bij haar heeft de verandering van taal geen impact op haar persoonlijkheidje. Ook op haar zijn we heel trots dat ze dit toch maar klaart.
Af en toe is het afzetten nog steeds met een traan. Vooral omdat hier mama’s lang blijven staan aan de deur van het klasje. Ze troosten lang hun kind, terwijl ik ze liever gewoon afzet en meteen doorga. Maar het helpt wel om een, naar eigen zeggen, “alsof mama” in de klas te hebben. Eén van haar twee juffen heet namelijk ‘Caroline’.
Aan alle ouders met kindjes van deze leeftijd: het komt allemaal goed!!!
Reactie plaatsen
Reacties