Wanneer je zo’n grote stap zet, zijn er natuurlijk 1001 dingen om mee rekening te houden. Zoals ik in een andere post al vertelde, is het nog moeilijker eens er kinderen bij betrokken zijn. Wij komen wel op onze pootjes terecht, maar we maken de keuze nu ook voor Loïc en Maéva. Je plant een verhuis zo goed mogelijk, je gaat zeker niet over één nacht ijs… maar wat is voor kinderen nu de ideale leeftijd om zo’n avontuur aan te gaan?
Toen wij definitief de knoop hadden doorgehakt, was Loïc er bijna 5 en Maéva bijna 3. Een jaar lang, voordat we effectief zouden verhuizen, hebben we hen betrokken bij de gedachten eraan, de komende veranderingen, de voorbereidingen … Toen ze 6 en 4 waren, zijn we vertrokken.
Ik heb er veel over nagedacht: is dit het beste moment om de sprong te wagen? Na een hele optelsom kwam ik op een positief antwoord uit. Ik spreek volledig uit mijn ervaring, natuurlijk, en ieder kind is ook anders. Wij hadden 6 voor ogen als laatste moment waarop we dit ons kind ‘konden aandoen’.
Wij zouden het niet zien zitten onze kinderen op een latere leeftijd mee in dit avontuur te trekken, tenzij ze zelf ook vragende partij zijn omdat ze zich als tiener bvb. niet gelukkig voelen in hun huidige leefomgeving. Maar ouder dan 6 had voor ons al veel risico’s. Loïc zou echte vriendschappen beginnen te maken, hij zou meer gehecht zijn aan zijn omgeving etc. Nu heeft hij (en dus zeker ook ons Maéva) de leeftijd waarop mama en papa feitelijk nog het belangrijkste zijn in zijn leven. En als we kijken naar het schoolse, kon hij ook meteen aansluiten in een belangrijke fase: het eerste leerjaar. Als je later naar school gaat in een ander land, word je misschien nog geconfronteerd met andere leermethoden.
“Hoe jonger, hoe beter”, lees je overal. Ik heb daar wel een andere mening over. Onze kinderen hebben hun ganse jonge leventje al een hechte band opgebouwd met familie, en vooral met hun grootouders. Doordat we nu verhuizen, zal die hechte band blijven omdat we het goed kunnen ‘onderhouden’ door vaak berichtjes te sturen, video’s te delen, te videobellen, te telefoneren, op bezoek te gaan/komen. Ze hebben enorm veel herinneringen aan wat ze al samen hebben gedaan, en zeker de onze, met hun olifantengeheugen . Door ook dagelijks iets over familieleden te zeggen, hoe kléin ook, hebben ze gewoon de kans niet om mensen te vergeten.
Voor een baby zal emigreren dus zeker van een leien dakje lopen, maar op vlak van band met familie vind ik het zelf te vroeg. Een band kan je niet creëren door alle technologische snufjes of 4x per jaar op bezoek te gaan, maar een band onderhouden absoluut wel.
Maar het leven verloopt niet steeds zoals je het zelf wenste. Er komt soms iets op je pad dat je niet had voorzien, dus je kan nog zo goed voorbereid zijn… het zal af en toe anders lopen dan verwacht. Maar wat je kán voorbereiden en plannen, moet je vast en zeker doen!
Liefs,
Caroline
Reactie plaatsen
Reacties