Een brief aan mijn kinderen

Loïc en Maéva

In 2019 hebben wij ons huis in Frankrijk gekocht. Een droom die uitkwam. Sindsdien zitten wij in een avontuur waar geen einde aan lijkt te komen. Alle vrije tijd ging naar het plannen en in orde brengen van ons nieuwe vakantiehuis. Het doel was om het vanaf de zomer van 2020 te verhuren aan toeristen. Oma en opa hebben vanaf dag 1 ontzettend hard geholpen met dit ‘projectje’, zoals opa het noemde… 

Tijdens alle schoolvakanties gingen we daarheen. Alles werd in gereedheid gebracht, klaargestoomd om te verhuren. Kamers werden gemaakt, ingericht, het zwembad werd aangelegd … Meer en meer werd het echt onze droom. Beter dan onze droom.

Frankrijk liet ons sindsdien niet meer los. Papa en mama spraken er elke dag over. Jullie worden mee in het avontuur getrokken maar lijken het enorm naar jullie zin te hebben daar. Telkens we vragen of jullie mee willen gaan, zijn jullie (uiteraard, hoe zijn kinderen anders) dolenthousiast.

Ondertussen, hoewel we er eigenlijk nog niet “wonen”, hebben we veel sociale contacten daar. Onze buren, kennissen die ons helpen met de opbouw en opkuis, anderen die we ontmoetten op bijeenkomsten… We worden er zo goed onthaald. Iedereen is ook helemaal weg van jullie. Twee schattige, sociale kindjes. Je keek er graag tv, Loïc. Blaze was je favoriet. Eenmaal terug in België heb ik ons een abonnement aangeschaft voor Franstalige televisie. Je kijkt nu elke dag meer dan een uur tv. Mensen kunnen haast niet geloven hoe snel je Frans vooruitgaat!

Maar er is iets wat mama en papa jullie moeten vertellen …

We krijgen het niet meer uit ons hoofd: de gedachte om ons daar voorgoed te settelen. Avonden hebben we dingen besproken, voordelen en nadelen opgeschreven. Elk voor- en nadeel had te maken met jullie, want het is zeker ook voor jullie dat we deze keuze willen maken. Hier in België is het leven zo gehaast, en wanneer jullie 25 jaar en ouder zullen zijn, gaat dat alleen maar toenemen. Je start je wagen en je staat meteen in file. Kijk je naar de grond, dan is alles grijs. Kijk je voor je uit, dan zie je enkel grijze gebouwen, kijk je omhoog, dan zie je grijze, regenachtige lucht. Dit is niet de omgeving waar we jullie willen grootbrengen. Mensen worden neerslachtig, zijn jaloers op wat de buurman heeft … al die negatieve gevoelens zijn we beu.

We willen niet racen tegen de klok, We willen niet pas ’s avonds om 17/18u thuiskomen om jullie nog enkel eten te geven en in bed te stoppen, om de volgende ochtend om 7u20 al af te zetten bij K. en S. Gelukkig kan dat nog, en moeten jullie niet om 7u al naar de voorschoolse opvang. Dat is niet het gezinsleven dat we willen. En dan moeten jullie weten, lieverds, dat wij nog bij de gelukkigen zijn. Wij hebben het echt goed. Maar wat is belangrijk in het leven? Dat is de vraag die we ons hebben gesteld en waar we ondertussen het antwoord op hebben gevonden: zoveel mogelijk samen zijn, buiten in het groen kunnen leven, kunnen ademen, niet constant op onze klok hoeven te kijken, niet 24/7 beschikbaar moeten zijn voor werk…

Lang hebben we gedacht dat we jullie een toekomst zouden afnemen. In België zouden jullie sneller een job vinden dan in Frankrijk. Maar dan dachten we aan het feit dat ze in Périgueux ook techniekers, loodgieters, IT’ers, leerkrachten, advocaten, verplegers … nodig hebben. En alsof in België blijven wonen een garantie is op 2 gelukkige kinderen en gelukkige volwassenen die de job van hun leven doen … Doe er nog eens 20 jaar bij en in België gaat het enkel maar nog sneller, drukker, negatiever, overvoller … worden. Als jongeren dan financieel niet geholpen worden door thuis, kunnen ze een eigen woning (of een appartement in het midden van andere appartementsblokken) op hun buik schrijven.

We willen enkel het beste voor jullie. We gaan ongetwijfeld moeilijke momenten hebben, maar die hebben we hier ook als we zouden blijven. Geloof ons als we zeggen dat we oprecht denken dat dit het beste is wat we jullie kunnen geven. We geloven echt in een betere levenskwaliteit voor jullie. Als we nog maar één seconde zouden denken dat jullie er slechter van zouden worden, gaat van dit alles niets door.

Veel knuffels en kussen, mama en papa